Ravnopravno obrazovanje?
...“U Vojvodini živi 26 nacionalnih manjina i u službenoj upotrebi je šest jezika. I vojvođanski funkcioneri stalno ističu kulturnu šarolikost, toleranciju i evropske vrednosti. I pedagozi se šalju na takva i slična usavršavanja. (Zanimljivo da su tu uglavnom mađarski pedagozi u većini.)
Međutim, nije se desilo da nadležni raspišu konkurs za takve udžbenike istorije koji bi se bavili istorijom ovog područja u celini. Kako će onda, učenici uzajamno da nauče istoriju drugih?
Udžbenik za osmi razred ( istorija XX veka) izdat je 2006. godine, ali pripadajuća radna sveska na mađarskom jeziku još uvek ne postoji. A stara ne može da se koristi, jer ona ne prati gradivo u odgovarajužem tempu.
Sada je vreme ne samo naručivanja udžbenika, nego i opštinskih takmičenja.
Savesni pedagog pošteno priprema svoje učenike za takmičenja, u duhu mađarskog jezika i pravopisa. Kada se u nekoj nepoznatoj školi i nepoznatoj sredini pojavi sa svojim uplašenim đacima, primećuje da su i zadaci i rešenja – doslovni prevodi! Primećuje i da su njegovi đaci već u startu po znanju i pripremljenosti u zaostatku od tri-četiri godine u odnosu na njihove drugove srpske nacionalnosti. Zbog nedostatka odgovarajućih udžbenika na mađarskom jeziku! Posle takmičenja, doduše, pokušava da objašnjava, smiruje, da ulije samopouzdanje u svoje đake, ali, zna da njegovi učenici koji su izgubili volju – iduće godine već neće ići na takmičenja.
Pitanje školskih knjiga na mađarskom jeziku, dakle, i dalje je nerešeno. Ima i dobrih primera, kao što je udžbenička serija Lenke Erdelji za nastavu mađarskog jezika u nižim razredima, ili izdanja u prevodu Kreativnog centra... Situacija učenika viših razreda, međutim, i dalje je nepovoljnija u odnosu na onu u kojoj su njihovi drugovi srpskog maternjeg jezika. Pored toga da je nedovoljno đaka i da i Mađari radije pohađaju srpska odeljenja, postavljaju se pitanja: činimo li nešto u interesu naših đaka? Kakav je sadržaj naših udžbenika i da li su naši pedagozi dovoljno pripremljeni za nove izazove? Ko može da pruži savet, ko može da oceni rad nastavnika, kada više na mađarskom nastavnom jeziku nema ni inspektora, školskih pedagoga i psihologa...
Može li se tu govoriti o ravnoppravnom obrazovanju? Koga varamo? Sebe, ili našu decu?“